«پیرمردی همسرش رو با "عزیزم" و "جونم" و "عشقم" صدا می‌زد. بهش گفتن حاج‌آقا دمت گرم بعد از پنجاه سال زندگی هنوزم همسرت رو اینجوری صدا می‌زنی. پیرمرد گفت: هیسسس؛ صداشو درنیار، دو ساله اسمشو یادم رفته، اگه بفهمه بیچاره می‌شم!»

این یک شوخی است؛ شوخی با زوج‌هایی که سال‌هاست با هم زندگی می‌کنند و شاید بعد از یک عمر زندگی مشترک، چالش‌هایی را در برابر خود ببینند: فراموشی و یکنواختی و غرق شدن در روزمرگی و ... .

می‌گویند "دود از کُنده بلند می‌شود". در بحبوبه اخبار افزایش نرخ طلاق و کاهش نرخ ازدواج دیدن زوج‌هایی که پنجاه سال است باهم زندگی می‌کنند، دلگرم‌کننده است.

اما حالا زوج‌هایی در برابر دیدگانمان ایستاده‌اند که گذر عمر گویا تنها بر روی پوست و گوشت و استخوانشان تأثیر گذاشته ولی قلبشان همچون دوره جوانی می‌تپد؛ محکم و منظم. وقتی نگاهشان می‌کنی انگار دوران خوش نامزدی‌شان را برایت به نمایش گذاشته‌اند، انگار این «روز» و «سال» نیست که بر آنها حکم می‌راند بلکه «عشق»، حکمران آنهاست؛ یا اصلاً چرا حکمرانی؟ بهتر اینست که بگویم «عشق» زمزمه هر روزشان است.

بعضی‌هایشان طوری از قاب دوربین نگاهت می‌کنند که انگار اگر بگویی و بخواهند، می‌توانند بدوند و بپرند و هنوز مثل شیطنت‌های دوره نامزدی، جوانی کنند. عکاس‌باشی که طلب «ژست» می‌کند، طوری همدیگر را بغل می‌کنند و به سوی لنز لبخند می‌زنند که انگار شیرینی اولین بوسه را مزه مزه می‌کنند و هنوز چشمانشان از اولین نگاه عاشقانه برق می‌زند.

(عکسها از حاشیه مراسم تقدیر از بازنشستگان شهرداری تهران می باشد که همزمان با روز جهانی سالمندان برگزار شد)