ستاره درهوازرد و ذلیله                        خودم انگشتر و یارم نگینه

خداوندا نگهدارنگین باش                     که یار اول و آخر همینه

ستاره سرزد و بیدارم امشب                   کنار رخنه دیوارم امشب

سرم درد و سرم درد                           نمی دانم چرا رنگم شده زرد

همه گویند که گرمای زمینه                   خودم دانم که عشق نازنینه

در این شهر خراب دل وا نمی شه           یکی همباز من پیدا نمی شه

یکی همباز من در بالاخانه                    کلیدش گم شده پیدا نمی شه

سر راهت بشینم خسته خسته                  گل ریحان بچینم دسته دسته

گل ریحان چرا بوی نداره                      دل من طاقت دوری نداره

الهی شهر شما آتش بگیره                      به غیر از سه نفر باقیش بمیره

یکی یارم یکی قاصد یارم                      یکی گریه کند به حال زارم

عرق چین سرمست دادم به نقاش              نمی دانم ترکی یا قزلباش

اگر ترکی که ترکان خودت باش              اگر شاهزاده ای مهمان من باش

عرقچین سرت چیده محبت                     مرا انداخته ای رفتی به غربت

مرا انداخته ای حیفت نیامد                     نگفتی بر سر یارم چه آمد

سر کوه بلند نی می زنم من                    شتر گم کرده ام پی می زنم من

شتر گم کرده ام شتر شاهی                    جرنگت می زنم دلبر کجایی

شتر گم کرده ام باری نکردم                   هما را دیدم و یاری نکردم

همینجایی که ایوانش بلنده                     خودش سرخ و سفید یک دانه قنده

از آن بالا می آید یک دسته حوری           همه چادر سفید یک دسته بلوری

 

از اینجا تا به آنجا خیلی راهه                     همه کوه و کمر سنگ و سیاه

کمرم خم کنم ریگش بچینم                       کنار باغ یارم کی بشینم

سر کوه بلندم تختم طلا بود وای بر من          خودم ابریشم و بختم سیاه بود وای بر من

سپندم در بیابان دانه کرده                          که یارم در چناران خانه کرده

سرم درد می کنه کنج بخاری                      دلم شور میخوره از بی نهاری

تو که در کیسه ات چیزی نداری                 چرا فرزند مردم را می آری

 الهی به سر آید خانه داری                         خبر نون تازه زود بیاری دلم ازگرسنگی چنبردرآورد

  سر کوه بلند راهم دو تا شد                        رفیق از من جدا شد وای بر من

درخت ارغوان شاخش خلیلی                       همه در وطن و من در غریبی

الهی بشکند شاخت خلیلی                           الهی به سرآید این غریبی

 

جوان ای نازنین ساقم به ساقت                     مرا کی می بری در سیل باغت

مرا همچی ببر که سایه باشد                         درخت هل و میخک تازه باشد

جوان ای نازنین ای ریزه دندان                      مرا از عشق تو بردن به زندان

 

چه غم میخوری ای یار نادان                        دو تا گوشواره دارم مال دیوان

خبر آمد که در مشهد بهاره                          کجاوه بستند و لیلی سواره

کجاوه بستند و مخمل پوشیدند                      طناب ابریشم بالاش کشیدند

 

سر چشمه رسیدم تشنه بودم                         دو تا چادر سفید تحفه دیدم

دو تا دخترکه گندم پاک می کرد                   مرا دید و یقه چاک می کرد

اشک می ریخت ژاله ژاله                            به دستمال عراقی پاک میکرد

 

از آن بالا میاد غافله سنگین                        کدوم یار منه پیتابه رنگین

کنار پیتابه ریشه به ریشه                            به دستش بدهم قلیان شیشه

قلیان شیشه را بشکن طلا کن                     جوان نازنین را کدخدا کن

 

ازآن کوچه گذر کردم دو سیبم دادی             رنگ خودم سرخ و سفیدم دادی

آن سیبی که دادی هنوزش دارم                    نقره گرفتم و عزیزش دارم

 

سر راهت بشینم روزه گیرم                         کنار کاکلت فیروزه کیرم

اگر شمشیر ببارد مثل باران                          تا رویت نبینم ور نخیزم

 

نارنج و ترنج بر سر من یار نگینه                   اگر که سیر شده ای بهانه یار مگیر

اگر سیر شده ای نامه سیری بنویس                با گل بنشین و بنفشه را خار مگیر

 

ندیدم به نازکی روی تو را                         هر کجا غنچه بچینم ندهد بوی تو را

یا خدا مهر تو را از دل من دور کند              یا خدا مرگ دهد گوشه نشین تو دهد

 

حکایت مردان دو زن:

یک زن بیشتر آوردن خلاف است                 زنان را از خود آزردن خلاف است

زنان چون میوه باغ بهشتند                          زنان نازنین نیکو سرشتند

 

به نقل از خانم حاجیه قمری تجلی- اقدس تجلی

گردآوری:فاطمه زیانلو