در این سجده، گذاردن پیشانی با نیت کفایت می کند و مستحب است دو ذراع (کف دستان) و شکم و سینه را به زمین بچسباند؛ و احتیاط آن است که بقیه مواضع سجده نیز بر زمین باشد و پیشانی را بر چیزی که سجده بر آن صحیح است بگذارد.

« و من یشکر فانما یشکر لنفسه و من کفر فان الله غنی حمید ؛
و هرکس شکر (خداوند را) نماید به نفع خود اوست و هر کس ناسپاسی و کفران نماید خداوند از شکر و سپاس خلق بی نیاز و (به ذات خداوند) ستوده صفات است.»
(لقمان/12)

« لئن شکرتم لازیدنکم و لئن کفرتم ان عذابی لشدید؛
هرآینه اگر قدر شناسی کرده و شکر گزار باشید ما زیاد می کنیم و اگر کفران کنید به عذاب شدید گرفتارتان می کنیم.»
(ابراهیم/7)

منبع: احکام عمومی،ج2،ص159