از این گیاه برای دور کردن حشرات و حیوانات موذی استفاده می شد، حتی در تاریخچه انجمن سلطنتی لندن پیشنهاد شده است از پونه برای کشتن مار زنگی استفاده شود.

اسانس این گیاه طعم تلخی دارد که پس از آن احساس خنک کننده ای به وجود می آورد که از آن برای معطر کردن صابون ها و پاک کننده ها استفاده می شود.

در گذشته از پونه برای تصفیه آب نیز استفاده می شد. دم کرده پونه طعم خوشایندی دارد. برای تهیه آن پنج قاشق برگ پونه را در ظرفی که حاوی چهار فنجان آب جوشیده است به مدت 10 دقیقه دم کنید.

پونه طبع گرم و خشک دارد و از خواص معروف پونه حالت تقویت کنندگی معده، اثرات بادشکنی و خلط آوری آن است.

از عصاره گیاه پونه ـ که دارای اثرات ضد اسپاسمی است ـ پمادهایی ساخته شده که برای درمان گرفتگی عضلانی و دردهای روماتیسمی مفید است.

جوشانده کامل این گیاه برای تومورهای رحمی، فیبروز رحم و زخم های غیرقابل التیام رحم، استفاده می شود.

عصاره ریشه گیاه پونه، همراه با سرکه برای درمان تومور نیز توصیه می شود. در گذشته گیاه پونه را در اتاق های بیماران در حال نقاهت قرار می دادند تا باعث تسریع در بهبود آنان شود. از طرفی مردم قدیم معتقد بودند گذاشتن گل های پونه اطراف سر بیماران باعث برطرف شدن سرگیجه و سردرد می شود.

برای پونه اثرات ضدعفونی کنندگی، بادشکنی، معرقی، قاعده آوری و محرکی نیز ذکر شده که علاوه بر برطرف کردن مشکلات گوارشی برای هضم غذا، برای برطرف کردن سکسکه نیز مفید است. همچنین از پونه در تسکین درد گلو، زکام، پایین آوردن تب و بی خوابی نیز استفاده می شود.

عوارض جانبی

یکی از عوارض شایع گیاه پونه که در اثر مصرف اسانس (عصاره روغنی) به وجود می آید سقط جنین است.

از عوارض دیگر آن توهم، گیجی، اسپاسم های کزازی، تشنج و کماست.