این گزارش همچنین به نقل از وزیر نفت ایران ، با بیان اینکه همه گزینه های ممکن برای رویارویی با تحریم ها در دولت طراحی شده است ، نوشت ، ایران اکنون صادرکننده بنزین است و واردکننده نیست که ایستادگی در برابر تحریم هاست.

به نوشته این روزنامه ، از سال منتهی به 19 مارس (سال 1390) ، ایران 382 هزار تن بنزین به عنوان نمونه به کشور همسایه نفت خیزش عراق ، صادر کرده است. ایران در این مدت درصدد تقویت روابطش با چین بوده است چرا که چینی ها بزرگ ترین خریداران نفت ایران هستند و روزانه 500 هزار بشکه نفت خریداری می کنند. 

چین با دور زدن تحریم های بانکی ؛ قیمت نفت ایران را به " یوآن " ، واحد پول خود ، پرداخت می کند که تهران هم آن را برای پرداخت خدمات نفتی یا خرید تجهیزات صرف می سازد. 

شرکت های نفتی هند هم بهای نفت ایران را به "روپیه " پرداخت می کنند که با آن اقلام کشاورزی و پزشکی از هند خریداری می شود. 

به نوشته وال استریت ژورنال ، ایران از جایگزین های دیگری هم سود می برد ، سعی می کند سطح تولید نفت خام خود را حفظ کند تا کاهش فروش آن را به نوعی جبران کند. این کشور در بخش ساخت پالایشگاه و تولید برق هم سرمایه گذاری زیادی صورت داده است و مخارج این طرح ها را با فروش نفت و گاز طبیعی تامین می کند. 

ایران در یک برنامه توسعه پنج ساله منتهی به سال 2015 می خواهد 47 میلیارد دلار برای ساخت پالایشگاه های جدید و توسعه شبکه توزیع و افزایش توان نیروگاه های برق خود تا 40 درصد یعنی معادل 25 هزار مگاوات سرمایه گذاری کند. 

این کشور اکنون بر فروش نفت به همسایگان دارای مرز مشترک مانند افغانستان ، پاکستان و عراق متمرکز شده است که به حمل دریایی نیازی ندارند. 

یک امتیاز دیگر این رویکرد آن است که نظام بانکی کشورهای هدف فروش نفت ایران ؛ از فشارهای مالی واشنگتن تاثیر چندانی نمی پذیرند. 

در این گزارش همچنین به نقل از گفته محمد بهزاد ، معاون وزیر نفت آمده است ، در سال منتهی به 19 مارس (معادل سال 1390)؛ ایران مقدار صادرات برق خود را که بیشتر به عراق و ترکیه بود ، 30 درصد افزایش داد و همچنین مشغول ساخت یک خط لوله حمل سوخت موتور جت یا بنزین به افغانستان است و همچنین ساخت خط لوله ارسال نفت به تاجیکستان را پیگیری می کند.