همه ما دوست داریم مسیر زندگی مان آرام، پر از سلامت، عافیت، آسودگی و خالی از دغدغه و ناگواری باشد. همه برای رسیدن به خواسته مان تلاش می کنیم، ولی گاهی بعضی چیزها واقعا در توان آدم نیستند. گاهی توسعی می کنی، به بهترین شکل هم سعی می کنی؛ آنچه را خدا خواسته انجام می دهی و از آنچه نهی کرده دوری می کنی. روی خطی حرکت می کنی که او نشانت داده و در سختی های راه هم از خودش کمک می گیری، ولی باز هم گرفتار سختی هایی می شوی که چاره ای برایشان نداری. این سختی ها به هر دلیلی باشد، بر اساس حکمت خدای حکیمی است که همه این عالم شگفت انگیز را آفریده است.

در این زمان ها، لذت بخش ترین کار این است که تسلیم محض خدا شوی و خودت را در دریای رضایت و خشنودی به هر چه او بخواهد غوطه ور کنی تا موج حکمت او تو را که سرافراز از آزمایش بیرون آمده ای به ساحل آرامش برساند. این تسلیم محض بودن، زیباترین ترسیم دین داری و بندگی است که در قالب وجودی انسان نمود می یابد.

مجله گلبرگ > فروردین 1385، شماره 7