هدف و انگیزه اصلی روسیه درحمایت ازبشار اسد ومخالفت با دشمنان او بر اساس منافع ملی روسیه توجیه می‌شود. اما چرا منافع روسیه در حمایت از اسد مطرح می‌شود؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت به سه دلیل عمده منافع ملی روسیه در سوریه با سرنوشت بشار اسد گره خورده است.

1- مسکو تمایلی به تشکیل حکومت طرفدار غرب در دمشق ندارد. زیرا روی کار آمدن چنین دولتی را تهدید منافع بلند مدت خود در سوریه می‌داند. روسیه درحال حاضر در کلیه سطوح سیاسی، اقتصادی ونظامی قراردادهای راهبردی با دولت سوریه دارد که درصورت سرنگونی دولت اسد همه این قرارداد ها با خطرجدی روبرو خواهد شد. همچنانکه در مورد صدام و قذافی این اتفاق افتاد. با این تفاوت که صدام به کشور همسایه خود ایران و کویت تجاوز کرده بود در حالی که اسد به هیچ کشوری حمله نکرده است. همچنین در باره قذافی نیز او چهل و دوسال حکومت دیکتاتوری در طرابلس حاکم کرده بود و حاضر به هیچگونه اصلاح در امور نبود در حالی که بشار اسد در دو سال اخیر روند اصلاحات قابل ملاحظه‌ای را آغاز کرده است. با وجود کند بودن روند اجرایی اصلاحات می‌توان گفت ابعاد بسیار وسیع و قابل توجهی را برای مشارکت دادن به مخالفان را شامل می‌شود . بنابراین روسیه با قاطعیت اتهام حمایت ازحکومت سرکوبگررا با اتکاء به انجام اصلاحات وسیع درسوریه ، رد می‌کند.

2- مخالفان اسد درسوریه وخارج این کشور طیف وسیعی از چپ گرایان تا غرب گرایان و اسلام گرایان تندرو را شامل می‌شوند که از نگاه مسکو هیچکدام جایگزین مناسبی برای تشکیل یک حکومت مردم گرا درسوریه نیستند. بلکه دقیقا بخاطر حمایت علنی و همه جانبه آمریکا، انگلیس، فرانسه، ترکیه، امارات، عربستان وقطر از مخالفان اسد این یقین برای روس‌ها شکل گرفته است که ماجرای بهارعربی هم ساخته غرب و بویژه آمریکا است تا تغییرات مورد نظر خود را برای ایجاد آنچه که در سال 2005 خاورمیانه جدید می‌خواندند، بوجود آورند. در نتیجه آن‌ها برای از دست ندادن موقعیت خود درآینده خاورمیانه می‌کوشند از سقوط دولت اسد که آخرین سنگر نفوذ روس ها در این منطقه محسوب می‌شود ، به هر شکل ممکن جلوگیری کنند.

3- روسیه با قدرت گرفتن جریان‌های اسلام گرای طرفدار سلفی ها در سوریه به شدت مخالف است و روی کار آمدن آن‌ها را به معنای تشکیل جبهه‌ای از گرایش‌های سنی افراطی تفسیر می‌کند که در بلند مدت می‌تواند برای مسلمانان داخلی روسیه نیزمشکل آفرین شوند. همچنانکه دربین جدایی طلبان چچنی نیز گروه‌های سلفی وهابی هم نفوذ داشتند.