السلام علیک یا حسن المجتبی

 

السلام علیک یا صاحب الزمان

 

فرخنده میلاد کریم اهل بیت امام حسن مجتبی علیه السلام را به امام عصر صاحب الزمان(عج)و مقام معظم رهبری و تمامی شما عاشقان بقیع تبریک می گوییم

 

ولادت امام حسن علیه السلام 

 

امام حسن (ع ) فرزند امیر مؤمنان علی بن ابیطالب و مادرش مهتر زنان فاطمه زهرا دختر پیامبر خدا (ص ) است . امام حسن (ع ) در شب نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه تولد یافت وی نخستین پسری بود که خداوند متعال به خانواده علی و فاطمه عنایت کرد. رسول اکرم (ص ) بلا فاصله پس از ولادتش ، او را گرفت و در گوش چپش اقامه گفت .

 سپس برای او بار گوسفندی قربانی کرد، سرش را تراشید و هموزن موی سرش   یک درم و چیزی افزون بود  نقره به مستمندان داد. پیامبر (ص ) دستور داد تا سرش را عطر آگین کنند و از آن هنگام آیین عقیقه و صدقه دادن به هموزن موی سر نوزاد سنت شد. این نوزاد را " حسن " نام داد و این نام در جاهلیت سابقه نداشت . کنیه او را ابومحمد نهاد و این تنها کنیه اوست . لقب های او سبط، سید، زکی ، مجتبی است که از همه معروفتر "مجتبی " می باشد. پیامبر اکرم (ص ) به حسن و برادرش حسین علاقه خاصی داشت و بارها می فرمود :

که حسن و حسین فرزندان منند و به پاس همین سخن علی به سایر فرزندان خود می فرمود : " شما فرزندان من هستید و حسن و حسین فرزندان پیغمبر خدایند ". امام حسن هفت سال و خرده ای زمان جد بزرگوارش را درک نمود و در آغوش مهر آن حضرت بسر برد و پس از رحلت پیامبر (ص ) که با رحلت حضرت فاطمه دو ماه یا سه ماه بیشتر فاصله نداشت ، تحت تربیت پدر بزرگوار خود قرار گرفت . امام حسن (ع ) پس از شهادت پدر بزرگوار خود به امر خدا و طبق وصیت آن

حضرت ، به امامت رسید و مقام خلافت ظاهری را نیز بدست آورد، و نزدیک به شش ماه به اداره امور مسلمین پرداخت (در این باره بعدها به طور کامل توضیح خواهیم داد).

 

ویژگی ظاهری امام حسن (ع)

 امام حسن (ع ) از جهت منظر و اخلاق و پیکر و بزرگواری به رسول اکرم (ص ) بسیار مانند بود. وصف کنندگان آن حضرت او را چنین توصیف کرده اند: " دارای رخساری سفید آمیخته به اندکی سرخی ، چشمانی سیاه ، گونه ای هموار، محاسنی انبوه ، گیسوانی مجعد و پر، گردنی سیمگون ، اندامی متناسب ، شانه ای عریض ، استخوانی درشت ، قدی میانه ، نه چندان بلند و نه چندان کوتاه . سیمایی نمکین و چهره ای در شمار زیباترین و جذاب ترین چهره ها ".

 

ابن سعد گفته است که : حسن و حسین به ریگ سیاه ، خضاب می کردند.

 

اخلاق و رفتار امام حسن (ع)

امام حسن (ع) در میان مردم گشاده ترین سینه را داشت و پرگذشت ترین و بخشنده ترین مردم بود.

امام حسن(ع) در میان مردم زمان خود عابدترین,پارساترین و گرامی ترین افراد بود.هیچ گاه دست به کاری نمی زد,مگر اینکه خدا را یاد می نمود.راستگوترین مردم بود و رساترین بیان را داشت.هر گاه به  در ورودی مسجد می رسید سر خود را بلند کرده و عرض مینمود:بارالها!مهمان تو به حضورت رسیده :((ای احسانگر!بنده تباهکار تو بدرگاهت شتافته,پس از زشتیهایی که مرتکب شده بخاطر زیبایی هایی که نزد تو است,در گذر ای کریم!)) شیخ مفید در ارشاد می نویسد:((حسن بن علی وصی پدرش امیرالمومنین بود که او را ناظر بر موقافات و صدقات خویش قرار داد و عهدنامه مشهوری برای او نگاشت.همچنین حضرت علی (ع) در وصیت خود مبانی روشن دین و جنبه های حکمت و ادب را برای فرزند خویش بیان فرمود.این وصیت را دانشمندان بیشماری در کتب خود نگاشته و فقیهان بزرگوار در روش دینی و دنیایی خود از روشناییهای آن بهره جسته اند.)

 

 

در مدح امام حسن علیه السلام

با غم عشق تو تا یار،دل زار من است      بهتر از خلد برین،گوشه‌ی بیت الحزن است

نه غم حور و نه اندیشه‌ی جنت دارم      از زمانی که مرا بر سر کویَت وطن است

قصه‌ی عشق من و حُسن تو ای مایه‌ی ناز     نُقل هر مجلس و زینت ده هر انجمن است

بعد از این یاد،کس از لیلی و مجنون نکند      حُسن اگر حُسن تو و عشق اگر عشق من است

تویی آن یوسف ثانی،که ز یک جلوه‌ی حُسن       محو دیدار تو،صد یوسفِ گل پیرهن است

از پی دیدن رخسار تو موسای کلیم        سال ها بر سر کویَت به عصا تکیه زن است

آدم و نوح وسلیمان و مسیحا و خلیل       همه را مِهر ولای تو،به گردن رَسَن است

خَلق گویند:بگو دلبر و معشوق تو کیست       که تو را در غم او این همه رنج و مِحَن است

چه بگویم که نَم از یَم نتوان وصف کند        دُرّه را ذَرّه نداند،چه بها و ثمن است

به مدیحش نتوان گفت که آن ماه جبین       سر و سیمین بدن و خسرو شیرین سخن است

ثمر باغ رسالت،گُهر بحر وجود     والی مُلکِ ولایت،ولی مُؤتمن است

اولین سِبط و دوم حجت و سِیّم سالار     چارمین عصمت حق و یکی از پنج تن است

نام نامیش حسن،خُلق گرامیش حسن      پای تا فرق حسن بلکه حسن در حسن است

روی حسن،موی حسن،بوی حسن،خوی حسن      یک جهان جوهرحُسن‌است‌که‌ دریک‌بدن‌است

«ذاکر»از مدح همه خَلق،فرو بسته زبان        لیک در مدح حسن طوطی شکّر شکن است

 

گزیده سخنان گهربار امام حسن علیه السلام

 

1ـ نصیحت از سر اخلاص

ایها الناس انه مـن نصح لله و اخذ قوله دلیلا هدى للتى هى اقوم و وفقه الله للرشاد و سدده للحسنـى فان جار الله آمـن محفـوظ و عدوه خائف مخذول فاحترسـوا من الله بکثره الذکر.(1)
هان اى مردم کسى که براى خدا نصیحت کند و کلام خدا را راهنماى خود گیرد, به راهـى پایدار رهنمون شـود و خـداونـد او را به رشـد و هـدایت مـوفق سازد و به نیکـویى استـوار گرداند, زیرا پناهنده به خدا در امان ومحفـوظ است ودشمـن خدا تـرسـان و بـى یاور است و بـا ذکـر بسیار, خـود را از (معصیت خـداى) بپـاییـد.

2ـ شناخت هدایت

و اعلمـوا علمـا یقینـا انکـم لـن تعرفـوا التقـى حتـى تعرفــوا صفه الهدى, و لن تمسکوا بمیثاق الکتاب حتى تعرفوا الذى نبذه و لـن تتلوا الکتاب حق تلاوته حتـى تعرفـوا الذى حـرفه, فـاذا عرفتـم ذلک عرفتم البدع و التکلف و رایتــم الفـریه علـى الله و التحـریف و رایتـم کیف یهوى مـن یهوى.
به یقین بدانید که شما هرگز تقوا را نشناسید تا آن که صفت هدایت را بشناسید, و هـرگز به پیمان قـرآن تمسک پیدا نمـى کنیـد تا کسانـى را که دورش انـداختنـد بشناسید, و هرگز قـرآن را چنان که شایسته تلاوت است تلاوت نمـى کنیـد تا آنها را که تحریفـش کردند بشناسید, هرگاه ایـن را شناختید بدعتها و برخـود بستـن ها را خواهید شناخت و دروغ بر خـدا و تحریف را خواهید دانست و خـواهید دید که آن که اهل هوى است چگونه سقوط خواهد کرد.

3ـ فاصله میان حق و باطل

بیـن الحق و البـاطل اربع اصـابع, مـا رایت بعینیک فهو الحق و قــد تسمع باذنیک باطلا کثیرا,
بین حق و باطل به اندازه چهار انگشت فاصله است,آنچه با چشمت بینى حق است و چه بسـا بـا گـوش خـود سخـن بـاطل بسیـارى را بشنوى .

4ـ آزادى و اختیار انسان

مـن احال المعاصى على الله فقد فجر, ان الله لم یطع مکروها و لم یعص مغلوبا و لـم یعمل العبـاد سـدى مـن المملکه, بل هـو المـالک لمـا ملکهم و القـادر علـى ما علیه اقـدرهـم, بل امـرهـم تخییـرا و نهاهـم تحذیــرا.
هرکه گناهان را به خداوند نسبت دهد, به تحقیق فاجر و نابکار است, خـداونـد به زور اطاعت نشـود, و در نافرمانى مغلـوب نگردد, او بندگان رامهمل و سر خـود در ممکلت وجـود رها نکـرده, بلکه او مالک هـر آنچه آنها را داده و قادر بـر آنچه آنان راتـوانا کرده است مى باشد, آنان را فرمان داده تا به اختیار خودشان آن را بپذیـرنـد و نهیشـان نمـوده تـا به اختیـار خـود بـر حذر بـاشند.

5 ـ زهد وحلم و دوستى

قیل له (ع) ما الزهد؟
قال : الـرغبه فى التقـوى و الزهاده فى الدینا. قیل : فما الحلم ؟ قال کظم الغیظ و ملک النفـس قیل ما السـداد؟ قال: دفع المنکـر بـالمعروف.
از حضـرت امـام حسـن مجتبـى(ع) پـرسیده شـد که زهـد چیست؟
فـرمـود: رغبت به تقـوا و بـى رغبتـى در دنیـا.
سوال شد حلم چیست فرمود: فرو بردن خشـم و تسلط بر نفس.
سوال شد سداد و درستى چیست؟ فرمود: بر طرف نمودن زشتى به وسیله خوبى.

6ـ تقوا

التقـوى بـاب کل تـوبه و راس کـل حکمه وشـرف کل عمل. بـالتقـوى فاز من فاز من المتقین .
تقـوا و پرهیزکارى سرآغاز هر توبه اى و سر هر حکمتى, و شرف و بزرگى هر عملى است و هـر که از بـا تقـوایان کامیاب گشته به وسیله تقـوا کـامیـاب شـده است.

7ـ خلیفه به حق

انما الخلیفه من سار بسیره رسول الله(ص) و عمل بطاعه الله و لعمرى انا لاعلام الهدى و منار التقى .
خلافت فقط از آن کسـى است که به روش رسول خدا(ص) بـرود, و به طاعت خـدا عمل کند, و به جان خـودم سـوگنـد که ما اهل بیت نشانه هاى هدایت و جلـوه هاى پرفروغ پرهیزگارى هستیم .

8ـ حقیقت کرم و دنائت

قیل له (ع) ما الکرم ؟
قـال : الابتـداء بـالعطیه قبل المسـاله و اطعام الطعام فى المحل. قیل فمـا الـدنیئه؟ قـال : النظر فـى الیسیـر و منع الحقیـر.
از امام مجتبـى (ع) سـوال شد: کرم چیست؟ فرمود: آغاز به بخشش نمودن پیش از درخـواست نمـودن و اطعام نمـون در وقت ضـرورت و قحطى.
سـوال شـد: دنـائت و پستـى چیست؟ فـرمـود: کوچک بینى و دریغ از اندک.

9ـ مشورت مایه رشد و هدایت

ماتشاور قوم الا هدوا الى رشدهم.
هیچ قومى با همدیگر مشورت نکنند, مگر آن که به رشد و کمالشان هدایت شـوند.

10ـ لئامت و پستـى

اللـوم ان لاتشکر النعمه.
پستى آن است که شکر نعمت را نکنى.

 

فضایل کلی ماه رمضان
در بین ماه های سال قمری، ماه مبارک رمضان، از قداست و جایگاه ویژه ای برخوردار است چنانکه در دعای مخصوص آن می خوانیم: «... و هذا شهر عظمته و کرمته و شرفته و فضلته علی الشهور...»؛ (اقبال الاعمال/24) «و رمضان، ماهی است که او را عظمت و کرامت و شرافت، و فضیلت دادی، نسبت به ماه های دیگر.»

رسول خدا(ص) می فرماید: «اگر کسی در این ماه، یک آیه از قرآن، تلاوت کند، ثوابش مثل کسی است که در غیر ماه رمضان، یک بار قرآن را ختم کرده باشد.»(امالی صدوق/93) از امام صادق(ع) نیز نقل شده است: «هرکس در ماه رمضان، صدقه ای بدهد خداوند هفتاد نوع، بلا را از او دور می کند.» (بحار/ 93/316)

حضرت علی(ع) از پیامبر خاتم(ص) نقل می فرماید: «هیچ مؤمنی نیست که ماه رمضان را، به حساب خدا، روزه بگیرد، مگر آن که خدای تبارک و تعالی، هفت خصلت را برای او لازم گرداند، هرچه حرام در پیکرش باشد محو و ذوب گرداند. به رحمت خدای عزوجل نزدیک می شود. (با روزه خویش) خطای پدرش حضرت آدم را می پوشاند. خداوند لحظات جان دادن را، برای او، آسان کند. از گرسنگی و تشنگی روز قیامت در امان است. خدای عزوجل از خوراکی های لذیذ بهشتی او را نصیب دهد. و بالاخره خدای عزوجل، برائت و بیزاری از آتش دوزخ را به او عطا فرماید. (پرسش کننده در این حدیث مفصل، عالم یهودی بود) که عرض کرد راست گفتی ای محمد.» (من لایحضر صدوق/2/74)

ادامه مطلب...