در سپیده دم غیرت،"خون"که ـ با اباعبدالله (ع)ـ

به دنیا آمده،حساب زمین به هم خورد!

معادله جهان چیز دیگری شد:

سرخی زندگی،برافروخته رویی درد، و نبض غیرت عقیده ـ

جایِ این پا و آن پا کردن،بی خیالی،و بی حالیِ مرگ را

گرفت.و این شد معیار تعریف،برای زندگی:

قِف دونَ  رَأیکَ،فی الحَیاة،مُجاهداً.اِنّ الحَیاةَ،عقیدةٌ وَ "

جهادٌ"بر سر رأی خویش،رزمنده و پای بر جا،بمان که

حیات هیچ نیست،مگر عقیده و جهاد!و معیار تازه ای

برای"پاسداری"از حیثیت خون که یعنی:ذهن کربلایی

داشتن؛حرفِ عاشورایی زدن؛و از میان رنگ ها،"سرخ"را

به رسمیت شناختن!....

قرار قبلی شیطان،ترس بود و زبونی و زردی.

امّا پای"خونِ حسین"که به میان آمد،همه چیز،دگرگون شد.

همین که،تا دیروز،قابل اعتنا نبود و حرکت و هویّت

نداشت؛امروز،شد"خون خدا"!

یکباره،از خاک به خدا رسید.همین خون خاکی،شد

خونِ خدا؛موج برداشت،شکفت،بالید و بلند شد.

آسمان آمد،به تماشای زمین.

و کائنات غرق شد:غرق در حیثیّت خون!

پیش از این،محراب پدر،قتلگاه بود!و اکنون،

قتلگاهِ پسر،محراب!

روایت محرم،شهید مرتضی آوینی

حسین بیشتر از آب،تشنه لبیک بود.

اما افسوس که بجای افکارش

زخم های تنش را نشانمان دادند

و

بزرگترین درد او را

بی آبی معرفی کردند.

مقبره مختار در مسجد کوفه