تصاویری از لباس های زنان ایران از دوران ها مختلف ایران. این تصاویر از کتاب ?#1606;گار زن?که در سال 1352 توسط انجمن بین المللی زنان ایران منتشر شده است بازنشر شده اند.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

طبق خبرهای منتشرشده مریم خاتون ملک آرا، فردی که در سال 1365 تغییر جنسیت داده بود در ایام تعطیلات عید در گذشته است.

عمل تغییر جنسیت در ایران تا سال 1365 غیرممکن بود و پزشکان اجازه چنین عملی را نداشتند. مریم ملک آرا (که آن زمان فریدون نام داشت) تلاش های زیادی را انجام داده بود تا حکم شرعی اجازه عمل تغییر جنسیت را دریافت کند. او پس از مخالفت های زیادی که در جامعه آن زمان نسبت به افراد تراجنسی وجود داشت، تصمیم گرفت با امام خمینی (ره) دیدار کند و مشکلات این دسته از افراد را با ایشان در میان بگذارد، پس از طی مراحل مختلف، مریم ملک آرا همراه با سه تن از پزشکان مورد اعتماد امام خمینی (ره) خدمت ایشان رسید و مشکلات خود را در میان گذاشت. در آن جلسه پس از توضیحات مریم ملک آرا و پزشکان، امام خمینی فتوای تاریخی صادر و اعلام کردند:

«تغییر جنسیت برای این دسته از افراد اشکال شرعی ندارد».

پس از این فتوا سرنوشت بسیاری از این افراد تغییر پیدا کرد و تا به امروز افراد بی شماری پس از طی مراحل قانونی توانسته اند عمل تغییر جنسیت را انجام دهند.

ایران، یکی از پیشروها

جالب است بدانید که در حال حاضر کشور ایران از نظر علمی به یکی از پیشروها در زمینه عمل تغییر جنسیت تبدیل شده و توانسته است گوی رقابت از بسیاری کشورهای پیشرفته را برباید. برای انجام عمل تغییر جنسیت در ابتدای امر باید مشکل فرد بیمار به اثبات مراجع قانونی برسد. برای اثبات مشکل فوق پزشکی قانونی بعد از طی مرا حل قانونی و تشخیص بیماری مجوز را صادر می کند. پس از عمل تغییر جنسیت هم مراحل تغییر اوراق شناسایی صورت می گیرد و فرد می تواند با هویت جدید خود در جامعه حضور پیدا کند. همچنین هزینه جراحی تغییر جنسیت بین 9 تا 14 میلیون تومان است. در برخی اوقات هم مشکل فرد با انجام یک عمل جراحی حل نمی شود و به جراحی دوم و سوم هم می رسد. در این صورت هزینه ها بعد از جراحی اولیه هم ادامه خواهد داشت. در مورد کسانی که وضع مالی خوبی ندارند حمایت های مالی از سوی بهزیستی انجام می شود.

گفته می شود در حال حاضر در هر 100 هزار نفر جمعیت در دنیا شش نفر بیمار دچار اختلال هویت جنسی وجود دارد و ایران هم یکی از بیشترین آمار جراحی تغییر جنسیت را به خود اختصاص داده است. این موضوع بیانگر آن است که در ایران برخلاف بسیاری از کشورها این نوع جراحی بیشتر پذیرفته شده و جامعه ایران توانسته آن را بپذیرد.

مشکلات مضاعف

با تمامی فرهنگ سازی های که درباره این دسته از افراد شده اما همچنان ناآگاهی های اجتماعی، بیماران دچار اختلال جنسی را با مشکلاتی مضاعف درگیر می کند. ساده ترین این ناآگاهی ها این است که این بیماران در خیابان ها مورد اهانت قرار می گیرند و بعضی اوقات آنها از خانواده های خود نیز طرد می شوند. همین نگاه ها –خصوصا در گذشته– موجب می شد که این افراد به فحشا و تن فروشی تن دهند و نگاه ها و قضاوت های دیگران هم به همین ترتیب در موردشان شکل بگیرد. در سال های اخیر البته با آگاهی های ایجادشده این طرز نگاه ها تغییر کرده و این افراد در خانواده ها و جامعه پذیرفته شده اند.

حضور یک فیلم ایرانی در جشنواره ای غیرایرانی و به خصوص جشنواره اروپایی ماجرای جدیدی نیست؛ سالهاست بسیاری از آثاری که به دلایل مختلف در داخل کشور دیده نمی شوند شانس دیده شدن را به دست اندرکاران جشنواره هایی در آن سوی دنیا که علاقه زیادی به شناخت ایران معاصر دارند می دهند و در این مسیر جوایزی هم به فیلمهای ایرانی تعلق می گیرد

.

اما یک نکته مهم که در همه این سالها چنان که باید به آن توجه نشده نحوه حضور عوامل فیلمهای ایرانی بر روی فرش قرمز جشنواره های آن ور آبی است. ایران کشوری است اسلامی که در اماکن عمومی داخل آن حدی استاندارد از حجاب اسلامی می بایست رعایت شود اما آیا عوامل یک فیلم ایرانی که در آن سوی آب اکران شده در نقطه ای غیر از ایران هم ملزم به رعایت پوشش اسلامی هستند؟ در این باره نقد و نظر متفاوت است و مخالفان و موافقان هر کدام دلایل منطقی خود را دارند.

اما پرسش امروز ما نه بحث بر سر رعایت پوشش اسلامی که اصلا رعایت استانداردی از پوشش در این جشنواره هاست. اشتباه نکنید؛ منظورم طرح این سوال نیست که آیا یک بازیگر زن ایرانی در جشنواره ای اروپایی باید مانتو و روسری تنش کند یا بلوز و شلوار بپوشد. نه! بحث بر سر این است که نمایندگان کشوری مانند ایران حتی اگر به واسطه یک فیلم ناشناخته از ایران به جشنواره ای رفته باشند باز هم نه با نام شخصی خودشان که به نام بازیگر ایرانی شناخته می شوند. تعارف که نداریم؛ به دلیل مراودات پایین در بازار سینمای جهان بزرگترین بازیگران ما را هم به زحمت در آن سوی آبها می شناسند و در این میان تنها این نام «ایران» است که در این حضورها برجستگی خاصی پیدا می کند.



پس زن یا مرد هنرمندی که نماینده ایران در جشنواره ای اروپایی است باید قبل از هر چیز نمادی باشد از فرهنگ ایرانی. این نماد بودن هم در اولین نگاه به واسطه پوشش ظاهری آدمیان است که رخ می دهد. نه فقط بزرگان دین و علم که حتی امثال جناب رضا مثقالی(!) هم در بیانات خویش از این فرموده سعدی که«نه همین لباس زیباست نشان آدمیت» بارها بهره گرفته اند و می گیرند اما اتفاقا به نظر می رسد در روزگار پست مدرن به اندازه سرشت زیبا به پوششی زیبا و استاندارد هم نیازمندیم. این زیبایی هم نه به کیفیت اعلای پارچه ای است که لباسمان از آن دوخته شده نه به برندی که بر لباسمان الصاق شده و نه حتی به قیمتی که در واقعیت یا رویا(!) برای خرید لباس داده ایم. همه چیز برمی گردد به عنصری به نام تناسب که اگر در پوشش رعایت نشود گران ترین لباسها و معتبرترین برندها هم به کار نمی آیند.



ادای دین به چپی های دهه پنجاه!
اخیرا یک فیلم ایرانی به نام «گس» جایزه بهترین بازیگران نوظهور را از جشنواره ای به نام «رم» دریافت کرد؛ جشنواره ای که یک سینماگر مهاجر ایرانی به نام امیر نادری در هیات داوران آن حضور داشت. اینکه آیا حضور «گس» در این جشنواره به واسطه حضور امیر نادری بود یا نه را نمی دانیم. اینکه جایزه ای که این فیلم گرفته چقدر اعتبار دارد را هم کارشناسان امور جشنواره ای و از جمله کسی مانند امیر اسفندیاری(!) باید تعیین کند. اما ورای این جایزه، کیفیت پوشش بازیگران این فیلم که دسته جمعی روی فرش قرمز رفته و عکس یادگاری گرفته بودند است که بیش از پیش در کانون توجه قرار دارد چراکه به جز یکی دو مورد بقیه با پوششی کاملا نامتناسب روی فرش قرمز رفته بودند.



بازیگران «گس» در اختتامیه جشنواره فیلم رم
مراسم فرش قرمز، «شب هالووین» نیست که هر چه دهشتناکتر ظاهر شویم، پیشروتر قلمداد شویم. این مراسم «سیزده به در» هم نیست که هر چه پوششمان راحتتر باشد، لذت بیشتری از همراهی با جمع ببریم. این خوب نیست که یک بازیگر ایرانی هنوز نداند چه لباسی را کجا باید بپوشد.
اینکه بازیگری با شلوار نیم-بگ و پوتین روی فرش قرمز ظاهر می شود چه معنایی دارد؟ آیا این بازیگر می خواسته از این حضور در جهت ادای دین به چپی های دهه پنجاه استفاده کند؟ خوب اگر هدف این بوده به جای کمربند هم فانوسقه می بست که تناسب بهتری به پوشش اش بدهد.
اینکه بازیگری با پوشش «دلقک» فیلم «جاده» فلینی روی فرش قرمز می ایستد چه معنایی دارد؟
اینکه یک بازیگر فرش قرمز را با مجلس عروسی اقوام اشتباه گرفته و یک لباس ماکسی را به عنوان پایه پوشش خود استفاده می کند چه معنایی دارد؟ عجیب تر اینکه این دوست لباس ماکسی خود را با کُتی اسپرت سِت کرده!

هدف از انتخاب یونیوفورمی زیپ دار به عنوان لباس غالب بازیگری دیگر چه معنایی داشته؟ لباسی که زیپی سراسری دارد به کار شرکت در همایشهای رسمی نمی آید. از این لباس می شد در یک نشست دوستانه استفاده کرد نه روی فرش قرمز.

فیگور به سبک میدان آزادی!
فارغ از عدم تناسب پوشش، فیگورهای بازیگران «گس» روی فرش قرمز هم به شدت تصنعی به نظر می رسد. چرا؟ بازیگران هر کاری که بلد نباشند فیگور گرفتن در برابر دوربین را که خوب بلدند. پس چرا حالت ایستادن اغلب بازیگران، فیگورهای عکاسان میدان آزادی(!) را متبادر می کند؟

به نظر می رسد مشکل اصلی این دوستان فارغ از نداشتن مشاوری که در زمینه پوشش به آنها آگاهی دهد ذوق زده شدن از قرارگیری در برابر لنز دوربین عکاسان یک جشنواره اروپایی است. دوستان آن قدر هیجان زده شده بودند که به جای تکیه بر ساده ترین اصل موردنیاز در زمان ورود استرس به روح که ایجاد تعادل ذهنی و تفکر درباره شرایط است سعی کرده اند با رفتارهایی به شدت اگزجره فریاد بزنند:«توروخدا! ما را تماشا کنید!»



آفرین به محمدرضا غفاری
عیبها را گفتیم بد نیست به اندازه یک خط، حُسن پوشش گروه بازیگران را هم بگوییم؛ محمدرضا غفاری نه سعی کرده بود لباس عجیب و غریب بپوشد و نه سعی کرده بود با پوشش اش به کسی ادای دین کند. او معقول ترین و در عین حال متناسب ترین پوشش این جمع را داشت و با فیگورهایی کاملا طبیعی زیباتر از بقیه به چشم آمد.

شبکه ایران

تصاویر قابل توجه از لیلا بلوکات، بازیگر تلویزیون در محرم امسال

دختران نینجا کار ایرانی, عکس دختران ایرانی

دختران نینجای ایرانی

دختران نینجای ایرانی

دختران نینجای ایرانی

دختران نینجای ایرانی

دختران نینجای ایرانی

دختران نینجای ایرانی

دختران نینجای ایرانی

دختران نینجای ایرانی

دختران نینجای ایرانی

شبکه من و تو که در ابتدا با شعار اینترتیمنت (سرگرمی و تفریحی) به روی ایر آمد و به این بهانه برنامه های مختلفی را پخش کرد به مرور زمان نقاب سیاسی خود را کنار زد و رفته رفته هویت اصلی خود را به مخاطبینش نشان داد.

این شبکه با پخش برنامه هایی در قالب سرگرمی و تفریحی سعی کرد تا به اهداف سیاسی مورد نظر خود برسد. برنامه های "دکتر کپی” و "شبکه نیم” از جمله برنامه هایی است که سیاست های شبکه من و تو را بیش از پیش بر همگان آشکار می سازد.

برنامه دکتر کپی، برنامه ای عروسکی است که سعی دارد تا سناریوهای سیاسی گردانندگان شبکه من و تو را به مخاطبین خود القاء نماید.

بحث بر سر حضور و یا عدم حضور "ساسان سمایی” برنامه ساز و گوینده عروسک دکتر کپی در برنامه این هفته ابهامات بسیاری را در پی داشت تا اینکه "شبنم رئیسی” از عوامل این برنامه که با عنوان "خانم گزارشگر” در برنامه دکتر کپی ایفای نقش می کند در وبسایتش از بستری شدن ساسان سمایی (دکتر کپی) در بیمارستان خبر داد.



شبنم رئیسی با اشاره به مسمومیت شدید ساسان سمایی بر اثر مصرف الکل و ترامادول در پارتی عوامل من و تو، نوشت: «بعد از معاینه، دکتر به ما گفت ساسان دچار مسمومیت شده و کلیه و دستگاه تنفسیش آسیب شدیدی دیدند آخه ساسان بخاطر فشار کاریش ترامادول مصرف می کرد اون شب هم تو مهمونی تو خوردن الکل زیاده روی کرد و یه دفعه از هوش رفت. »



شایان ذکر است رعایت اصول و اخلاق از مهمترین رسالت عوامل یک رسانه به حساب می آید، امری که تا کنون با بی احترامی به مخاطبین خود و با برگزاری پارتی های شبانه و مصرف قرص های اعتیاد آور توسط عوامل شبکه من و تو زیر پا گذاشته شده است.



بولتن نیوز

اخیرا شاهد پدیده های جدیدی در حوزه مسائل و روابط جنسی در برخی از مناطق کشور مثل نقاط مرفه نشین تهران هستیم. بدون شک چنین رفتارهای نامتعارفی زاییده فرهنگ ما نیست و محصولی وارداتی می باشد که توسط رسانه های بزرگ غرب که شبیه گمرک فرهنگی برای آن عمل می کنند به کشور ما آمده است.

توطئه یهود
یهود پس از هزاران تامل در مورد برتری بر مسیحیان و یهودیان و همه جامعه بشری خواست تا برای فقدان جمعیتی خود چاره ای بجوید. متاسفانه این چاره جویی مبتنی بر سیاست های افزایش تراکم جمعیتی نیست، بلکه بر رشد منفی جمعیت سایر جوامع برای ایجاد توازن با جوامع یهودی صهیونیسم تمرکز داشته است.
برای این منظور اولین بار مرغ و خروس ها در آزمایشگاه های صهیونی مورد بررسی قرار گرفتند. با جدا سازی این دو از هم پس از مدتی رابطه جنسی بین دو هم جنس آغاز شد و به تدریج دسته مرغ ها و خروس ها از جیث تعداد رو به کاهش یافتن نهاد. همین امر با ایجاد شکاف جنسی بین جوامع با تولید مکاتب شومی مثل فمنیسم و زن گرایی و مردگرایی و غیره هم امتحان شد. امروز به همین علت رشد جمعیت در بسیاری از کشورهای اروپایی کاملا منفی است.

فاحشگی یک صنف حقوقی
از طرفی با فراموش شدن نهاد خانواده، بی بند و باری ها رفتاری و جنسی دارای توجیه حقوقی و عرفی هم شد و روز به روز در قالب های جدیدی به بازار پر سود تجارت جنسی جهان عرضه می شود.
فاحشه ها در بسیاری از کشورها دارای حقوق صنفی هستند و مورد حمایت ویژه برخی از نهادها نیز قرار می گیرند. از آنجا که عمر یک روسبی معمولا بیش از 4 سال نیست، برای این امر خدمات بیمه و پشتیبانی در نظر گرفته شده و از حیث پزشکی هم عمل های پیچیده جراحی و زیبایی را برای آن تدارک دیده اند. در غرب فاحشگی بروز برخی زیربناهای حیوانی مکتب فکری آن است.
افراد زیادی هم هستند که با در اختیار گرفتن زنان و دختران به تجارت جنسی می پردازند. در کشورهایی که این امر دارای توجیه حقوقی نیست، تخلفات از این دست به طور قاطع توسط پلیس رهگیری و سرکوب نمی گردد. چرا که رشوه های مالی و جنسی دلالان این حوزه در اغلب اوقات برای دور زدن قوه قهریه اجتماع کفایت می کند.

در ایران و تهران
مدتی است که تجارت جنسی با سبک های نوین غربی در کشور ما نیز صورت می گیرد. امروز علاوه بر زنان و دختران در بخش هایی از تهران دیده شده است که پسران نیز در ازای دریافت پول، خود را به زنان متمول می سپارند. حتی خانه تیمی های جنسی پسرانه نیز برای اجاره خدمات جنسی به زنان پولدار وجود دارد.
اجتماع ما یک جامعه جوان است و این امر با محاسن بسیارش، عوارضی را هم به همراه دارد. پتانسیل های جنسی در یک اجتماع جوان بسیار بالاست، اما متاسفانه “سرانه” فرزند آوری نسبت به این نیروی جوان در کشور، به سمتی می رود که غرب اکنون در آن قرار دارد.
این یعنی ما در دهه آتی با بحران جنسی مواجه خواهیم بود. از سویی پیر شدن کشور هم تبعات بسیار بدی خواهد داشت که از دید کسی پوشیده نیست. باید دید آیا سیاست های جمعیتی و اجتماعی دولتی و کلان تدبیری را برای عدم ورود این توطئه صهیونیستی در سال های آتی خواهد اندیشید؟

برای اولین بار در کشور جمهوری اسلامی مسابقه ای برگذار شد که سروصدای زیادی برپا کرد . مسابقه رقص با حضور دختران ایرانی در تهران و استقبال بی نظیر از این مسابقه بمب خبری سایت های اجتماعی شد…